W średniowiecznej Europie istniały dwie formy magii: naturalna i demoniczna. Magia naturalna wykorzystywała ukryte w naturze moce pomagając w leczeniu i ochronie. Magia demoniczna była wypaczeniem religii, praktykowaną przez tych, którzy odwrócili się od Boga i zwrócili w stronę diabła. Była to praktyka czarownic i wiedźm.
Powszechnie wierzono, że czarownice mogą przekląć kogoś słowami, co prowadzi do choroby lub śmierci. Uważano również, że są w stanie spowodować pomór zwierząt, klęskę nieurodzaju i wywołać niepogodę (lub kołtun na głowie żony wójta). Złe słowa mogły być wypaczonym błogosławieństwem lub zwykłym, acz żarliwym odesłaniem do diabła. Ale ofiara, przeciw której kierowano przekleństwo, zwykle nie była obecna przy wypowiadaniu klątw. To byłoby dla czarownicy zbyt ryzykowne, gdyby ofiara się zmiarkowała, że jest celem wiedźmy.
Dowodem działania czarownicy posługującej się demoniczną magią były również najróżniejsze przedmioty pozostawione przez wiedźmę w miejscu jej zamieszkania lub w pobliżu. Uważano, że liczne sprzęty, materia organiczna i nie tylko, mają magiczne właściwości, które mogą wyrządzić krzywdę. W rzeczywistości oskarżyciele wybierali „dowody” z obejścia czarownicy przypadkowo, kierując swoim widzimisię, ale starali się, aby wskazane przedmioty prezentowały się paskudnie lub podejrzanie. Mogły to być ciała zwierząt, tajemnicze proszki, ludzkie… odchody, a nawet kawałek drewna, który skojarzył się komuś z ludzką postacią, zwierzęciem lub samym panem piekieł. Częstym oskarżeniem było też posądzenie o zatrucie jedzenia, bo i zatrucia pokarmowe zdarzały się często, a i o dowód w postaci nadpsutego jedzenia nie było trudno.
Czarownica na nihilnovicensored.plW 1326 roku papież Jan XXII w liście traktującym o przeklętych sztukach magicznych pisał o wielu przedmiotach, które mogły służyć czarownicom i czarownikom:
„Z przykrością obserwujemy (…), że wielu, którzy są chrześcijanami tylko z nazwy (…), składa ofiary demonom, adoruje je, robi lub kazało robić obrazy, pierścienie, lustra, fiolki lub inne rzeczy do celów magicznych i wiąże się z demonami.”
Jan XXII wiedział o czym pisze, bo doświadczył kilku prób zamachu na swoje życie, w jednym przypadku przy użyciu trucizny i rzekomych czarów.
Istnieją również zapisy o magii wizerunku, którą kojarzymy raczej z synkretyczną religią afroamerykańską z południa USA i Haiti. Swoją drogą podstawę voodoo stanowią nie tylko rdzenne wierzenia ludów zachodnioafrykańskich lecz również elementy religii katolickiej oraz spirytyzmu.
W czternastowiecznym Coventry zidentyfikowano czarownika, którego oskarżono o zrobienie woskowego wizerunku sąsiada i wbicie w kukiełkę kolców, które spowodowały, że mężczyzna oszalał ze straszliwego bólu głowy. Ostatecznie nieszczęśnik zmarł, bo ponoć czarownik wbił finalnie kolec w okolice serca kukiełki.
I jeszcze jedno. Impotencję lub brak pożądania seksualnego również tłumaczono czarami lub magicznymi miksturami, którymi wiedźma poiła nieświadomą ofiarę. Chcecie poznać przepis? Proszę bardzo. Należy ugotować czterdzieści mrówek w soku z żonkili, wywar ostudzić i podać w dowolnej formie lub przebraniu, np. herbacie. Impotencja na całe życie gotowa. Podejrzewam, że efektem ubocznym musi być potworna biegunka…
Inne straszne historie:
Komentarze: 0
Logowanie:
Facebook