Robert II krótkoudy był najstarszym synem Wilhelma Zdobywcy, czyli władcy, który wsławił się ostatnią spośród zakończonych sukcesem prób podboju Brytanii. Być może sukces Wilhelma nie byłby możliwy, gdyby nie bitwa pod Stamford Bridge, w której anglosaski król Harold II starł się z norweskim władcą Haraldem Hardrada. Harold II pokonał najeźdźców, a fakt ten został uznany przez historyków za symboliczne zamknięcie okresu najazdów wikingów na Wyspy Brytyjskie. Harold długo nie nacieszył się zwycięstwem, bo niewiele później uległ siłom Wilhelma Zdobywcy pod Hastings. Zginął Harold, ubito jego braci Gyrtha i Leofwinea, wycięto w pień kwiat anglosaskiego możnowładztwa i słynną królewska gwardię, tzw. huskarlów. Rozpoczęło się panowanie Wilhelma Zdobywcy.
Ale za czasów Roberta II to była dawno przebrzmiała wiktoria. W 1078 roku Wilhelm miał już pięć krzyżyków na karku i trzech synów, z których każdy uważał się za najważniejszego, chociaż to właśnie Robert był pierworodnym. Tego roku w Laigle, w Normadii, Robert spędzał przyjemnie czas bawiąc się i grając z przyjaciółmi w kości. Ale kiedy towarzystwo pochyliło się na nad kostkami do gry, chlusnęła na nich struga moczu i ludzkich ekskrementów. Okazało się, że to dwaj młodsi bracia, królewscy bracia, czyli Wilhelm (później zwany drugim) i Henryk, wylali na Roberta i jego świtę pełen garnek odchodów. Robert natychmiast skoczył na braci. Rozpoczęła się bójka, którą powstrzymała dopiero interwencja ojca zacietrzewionych książąt. Sprawcy zamieszania powiedzieli ojcu, że wylali zawartość nocnika na Roberta, żeby utrzeć mu nosa. Argumentowali, że pierworodny nosi się jak król i uważa, że jest równy legendzie Zdobywcy. Wilhelm nie ukarał młodszych synów, co rozwścieczyło Roberta i utwierdziło w przekonaniu, że rodzic faworyzuje ich bardziej niż jego. Zrobił więc jedyną rzecz, którą uważał za słuszną.
Robert podjął próbę wszczęcia buntu przeciwko ojcu, aby zemścić się za zranioną dumę i godność. Wraz ze swoimi stronnikami udał się z Liagle do Rouen i spróbował zdobyć jeden z królewskich zamków. Oblężenie nie powiodło się i zanim zdołano go pojmać, Robert i jego poplecznicy uciekli na wygnanie. Ostatecznie książę schronił się u swego wuja, hrabiego Flandrii, i zaczął regularnie najeżdżać ziemie swego ojca. Wkrótce sprawiał tyle kłopotów, że Wilhelm musiał w końcu poprosić króla Francji o pomoc, aby zapobiec rajdom syna i opłakanym skutkom dla ludności, którą Robert bez opamiętania rabował, grabił i palił domostwa. Ostatecznie ojciec i syn starli się w bitwie na początku stycznia 1079 roku. Robert zdołał strącić ojca z konia, zabił zwierzę i byłby ubił też wielkiego Wilhelma Zdobywcę, gdyby nie fakt, że ojciec zakrzyknął na niego, Robert rozpoznał głos rodzica i darował mu życie. Upokorzony przez syna Wilhelm uciekł z pola walki.
Kłótnia rodzinna, która stopniowo przerodziła się w wojnę, zaczęła zagrażać władzy królewskiej, więc zaniepokojona królowa Matylda postanowiła pogodzić zwaśnione strony. Dzięki swym talentom dyplomatycznym zdołała zjednoczyć rodzinę i uspokoiła agresywnego i upokorzonego najstarszego syna. Pokój trwał przez kilka lat, dopóki Matylda nie zmarła, co spowodowało, że Robert opuścił dwór ojca i został wędrownym rycerzem. Powrócił dopiero w 1087 roku, już po śmierci Wilhelma Zdobywcy.
Wreszcie nadszedł czas żeby rozprawić się z braćmi. Ale to już zupełnie inna historia. Koniec końców Robert II żył długo, ale przez ponad 20 lat był więziony przez najmłodszego z braci – Henryka, który zagarnął tron Anglii i koronę Normandii dla siebie. Po jednej z prób ucieczki Roberta, Henryk postanowił go oślepić. Pozbawiony wzroku Robert nigdy już nie odzyskał wolności.
Źródła:
https://www.britannica.com/biography/Robert-II-duke-of-Normandy
https://spartacus-educational.com/NORcurthose.htm
https://www.englishmonarchs.co.uk/normans_7.html
https://military-history.fandom.com/wiki/Robert_Curthose
Jak Harald III Srogi i jego 11 tysięcy wikingów Anglię zdobywali
Komentarze: 0
Logowanie:
Facebook