Jeden z najsłynniejszych obrazów francuskiej kultury zawiera prochy starożytnych Egipcjan. Do namalowania „Wolności wiodącej lud na barykady” autor wykorzystał tak zwany mumiowy brąz. Intensywny i jednocześnie przezroczysty odcień był bardzo ceniony przez artystów. Aby go uzyskać, do farb dodawano sproszkowane mumie.
Eugene’a Delacroix namalował La Liberté guidant le peuple w 1830 roku na pamiątkę wydarzeń rewolucji lipcowej wymierzonej przeciwko królowi Francji Karolowi X. Ale Delacroix nie był oczywiście jedynym artystą, który używał pigmentu ze zmumifikowanych ludzkich szczątków. Mumiowy brąz był wówczas używany powszechnie.
Starożytni Egipcjanie byli przeświadczeni, że rozkład lub zniszczenie zwłok zmarłego było tragedią i uniemożliwiał zmarłemu życie wieczne, zaś dusza musiałaby zaginąć w nicość. Zapewne byliby bardzo zasmuceni wiedząc, że ich doczesne szczątki nie przetrwały w zamierzonej formie, ale zostały elementem niezliczonych obrazów wiszących w galeriach całego świata. Albo zjedzone.
Na początku XX wieku popularność mumiowego brązu zaczęła maleć, artyści odkryli nowe pigmenty i ingrediencje umożliwiające uzyskanie podobnego efektu kolorystycznego. Ale popyt na mumie wcale nie zmalał, Europejczycy nadal się nimi zajadali w formie pastylek, proszków i leczniczych zawiesin.
Handel trwał aż do wyczerpania „źródeł”. Mumii po prostu nie było już więcej i trwający od XIII wieku proceder zaczął podupadać. Trudno policzyć, ile egipskich zwłok skończyło w żołądkach Europejczyków i Arabów na przestrzeni wieków. Jedne z tych, których nie zdążono przerobić na „lek”, znaleziono we wrocławskiej aptece. Teraz mumia ta jest atrakcją w Muzeum Człowieka, czyli muzeum antropologicznym działającym we Wrocławiu przy Katedrze Biologii Człowieka Uniwersytetu Wrocławskiego. Ale dziś już nikt nie oblizuje się na jej widok i nie pragnie uczynić częścią swojego obrazu.
Komentarze: 0
Logowanie:
Facebook