Na pewno pamiętacie za to uładzoną wersję baśni o śpiącej królewnie w wydaniu braci Grimm. Bajka pochodzi w rzeczywistości od urodzonego w połowie szesnastego wieku Giambattisty Basilego, dworzanina i żołnierza książąt włoskich, w tym doży tonącej obecnie Wenecji. Swoje dołożył też francuski współtwórca Akademii Nauk – Charles Perrault, żyjący mniej więcej sto lat później architekt, lekarz i fizyk. Dzięki nim znamy opowieść w wersji zbliżonej do współczesnej ale istniała również soczysta odmiana bajki, którą opowiadało sobie po chatach chłopstwo na szerokich obszarach Francji, Niemiec czy Niderlandów.
Nad tymi właśnie, mniej znanymi wariantami baśni pochylił się Robert Darnton, który w dziele zatytułowanym „Wielka masakra kotów i inne epizody francuskiej historii kulturowej” zawarł analizę bajek krążących wśród ludu, w celu ukazania sposobu myślenia ówczesnych ludzi. Pięknie to oni nie myśleli.
Pomińmy może pornografię i skupmy się na jądrze opowieści. Otóż w ludowej, wczesnej wersji bajki dzielny książę, który przybył obudzić królewnę, jest już żonaty. To mu jednak nie przeszkadza zostać bohaterem tej opowieści i stanąć u wezgłowia pięknej królewny. Zamiast jednak ją budzić, co mogłoby przecież oznaczać niepotrzebne pytania, żądania i dąsy, po prostu ją posiadł.
Do pocałunku zatem nie doszło, natomiast królewna zaszła w ciążę. Jakby tego było mało urodziła dziecko, a potem następne i następne, cały czas nieświadoma, że ktoś skradł jej wianek. Królewna w końcu się budzi, ale nie za sprawą targanego wyrzutami sumienia księcia, tylko z powodu niemowląt, które gryzą jej piersi. Dalej robi się jeszcze dziwniej, bo dzieciaczki niemal tracą życie w paszczy olbrzymki, zresztą matki naszej zaspanej księżniczki.
Można by wiele jeszcze o tym opowiadać, w każdym razie nic dobrego z tego wszystkiego nie wynikło. Chłopskie dzieci nie miały łatwego życia, to i bohaterzy ich bajek też nie. A może powinniśmy jednak wrócić do tych oryginalnych, wczesnych wersji?
Komentarze: 0
Logowanie:
Facebook