Co jadali wikingowie?
O ile o podbojach, obyczajach i historii wikingów wiemy całkiem sporo, dieta skandynawskich wojowników jest dla większości ludzi zagadką. Co jadali nieustraszeni mężowie z północy, którzy tysiąc lat temu siali postrach w średniowiecznej Europie?
Jak się okazuje ich jedzenie było zdrowe, świeże i nawet biedny wiking jadł o wiele lepiej niż chłop w średniowieczu. Nie znaczy to, że dieta wikingów zachwyciłaby każdego współczesnego dietetyka, ale ogólnie rzecz biorąc, była wzorem wydajności i innowacji w czasach, gdy kucharze musieli możliwie najlepiej wykorzystać bardzo ograniczone składniki.
Główną zaletą ich diety był fakt, że na każdym szczeblu społeczeństwa, od królów po zwykłych żeglarzy, codziennie jadano mięso. Najczęściej spożywano ryby, ale tylko nieco rzadziej wieprzowinę, ponieważ świnie były łatwe w hodowli i szybko dojrzewały. Na wikińskich stołach nieobce były dania z wołowiny i baraniny. Nie gardzili też mięsem kóz.
Co ciekawe, hodowla zwierząt rzeźnych obejmowała konie, co doprowadziło do późniejszych starć z chrześcijańskimi przywódcami, gdyż konina była zakazanym pokarmem według doktryny Kościoła. Wikingowie to oczywiście zapaleni myśliwi i z powodzeniem polowali na renifery, łosie, niedźwiedzie. Dziczyznę jadali bardzo chętnie. Ale to wspomniane ryby najczęściej gościły na talerzach wojowników, szczególnie wędrujące w ławicach śledzie. Ich połowy zawsze były obfite, a ryby przyrządzano wiele sposobów: suszono, solono, wędzono, marynowano, a nawet konserwowano w serwatce. W diecie występowała żywność suszona i fermentowana. Przede wszystkim jednak spożywano kiszonki: kiszone warzywa, ryby i mięso.
Współcześnie myśląc o jedzących wikingach, widzimy ich stojących nad wielkimi ogniskami, wyrywających zębami kawały pieczonej baraniny kapiącej na rozżarzone węgle. To ciekawa wizja, ale nieprawdziwa. Dowody wskazują, że pieczenie i smażenie nie było ulubioną metodą przyrządzania posiłków w tamtych czasach. W rzeczywistości wikingowie najczęściej gotowali swoje potrawy. Głównym punktem dnia był gulasz z gotowanego mięsa, zwany skause.
Gdy ugotowane mięso i warzywa wyjmowano z garnka, jednocześnie dodawano nowe, a bulion mógł pozostawać w naczyniu wiele dni, nadając kolejnym porcjom jedzenia niepowtarzalnego aromatu. Skause jedzono z chlebem wypiekanym z różnego rodzaju ziaren, fasoli, a nawet kory drzew, bo wikingowie nauczyli się, że korę drzew można wysuszyć, zmielić i zjeść. Współcześnie wiemy, że jest ona stosunkowo pożywna (ok. 110-130 kcal/100g). Wikingowie używali starego ciasta chlebowego do wypieku bochenków na zakwasie, a także kwaśnego mleka i maślanki do wzbogacenia smaku swoich chlebów.
Rolnicy uprawiali kapustę, fasolę, groch i endywię, a dzikie jabłka i jagody były również dostępne dla średniowiecznych jadłodajni. Szeroka gama ziół i przypraw nadawała smak potrawom wikingów. Powszechnie stosowano kolendrę, kminek, gorczycę i dziki chrzan.
Pomimo ogólnie zrównoważonego charakteru diety, istniały pewne poważne pułapki w menu wikingów. Z wykopalisk archeologicznych prowadzonych w osadach skandynawskich wojowników, a konkretnie szamb i kanałów ściekowych, archeolodzy dowiedzieli się, że większość mieszkańców cierpiała z powodu pasożytów. Mówiąc wprost, mieli robaki.
Badanie zawartości dołów kloacznych ujawniły ponadto niestrawione nasiona z chlebów. Po przebadaniu licznych nasion okazało się, że część pochodzi z chwastów, które są bardzo trujące dla ludzi.
Czy dzięki swojej diecie wikingowie mieli wyższą przeżywalność wśród dzieci lub żyli dłużej niż inne nacje? Do tego pytania jeszcze powrócimy.
Komentarze: 0
Logowanie:
Facebook